Een verhaal over verdorven en eenzame zielen die dwalen over de Dartmoor Shire.
Het is bijna Halloween tijd om in de literaire honden wereld van folklore te duiken.
Vandaag bespreek ik de Yeth (ook wel) Yell hound genoemd. Deze uit Devon en Cornwall afkomstige folklore teistert de Moors al eeuwen lang. Hoewel in andere delen van Groot Brittannië en Schotland de grote zwarte hond ook voorkomt hou ik het bij de Moors in Dartmoor Shire.
Aan de rand van Wistman's Wood
Door: Dees Hubbard
Langs de rand van Wistman's Wood staat een klein stenen huisje waar een gezin van zes in woont. Ze hebben het niet breed en knopen de eindjes aan elkaar.
Vader staat buiten hout te kappen en bekijkt zorgelijk de wintervoorraad. Terwijl de moeder met een dikke buik de was op hangt aan een lange lijn die overdwars door de tuin loopt. Vermoeid kijkt ze af en toe naar de spelende kinderen, die zorgeloos rondrennen over het erf met hun trouwe hond.
De zwarte kringen rond haar ogen en haar kapotte handen van de vele klussen in en rond het huis hebben hun sporen nagelaten. Ze zuchtte en legde haar hand op haar buik en wreef erover. Hopelijk zou deze baby wel het levenslicht zien.
Op een vroege avond voelde de moeder hevige krampen en ze wist dat het zover was. Baby nummer zeven kondigde zich aan. De vader zadelde een zwaar trekpaard, gaf hem de sporen en reed naar de rand van het dorp om de hefmoeder te halen.
Eenmaal terug bij het huis was de avond gevallen. De vader en hefmoeder stapte af verzamelde alle kaarsen om het huis te verlichten, terwijl de moeder puffend en kreunend op bed lag. De andere kinderen lagen gepropt in een bedsteden. De jongste sliepen, maar de oudere hielden hun oren gespitst. De hond liep wat onrustig rond met zijn staart tussen zijn benen.
Naarmate de avond vorderde richting de nacht, gaf de hefmoeder het dringende verzoek aan de vader om vers water te halen. Hij haastte zich naar buiten met een lantaarn richting de waterput op het erf. De onrustige hond volgde hem op de voet.
Hij had het geluk dat het een heldere nacht was de volle maan bood wat extra schijnsel. Terwijl hij de houten emmer liet zakken bekroop hem een ijzig gevoel. Hij rilde vanaf zijn kruin tot zijn stuitje.
Hij wendde zijn blik richting het bos. Kronkelende takken en dikke vervormde boomstammen gehuld in dik mos vervreemde het aangezicht van de lucht.
Het ijzige gevoel werd steeds heftiger en de vader durfde zich bijna niet te bewegen. Langzaam verplaatste de ijzige kou zich via zijn rug naar zijn nek, waar het langzaam maar zeker een dichte mist vormde.
Hij greep wanhopig richting zijn keel om zichzelf te bevrijden van de ijzige greep. De hond jankte en blafte naar zijn baas sprong tegen hem op. In de verte was er een jammerend geluid te horen. Even was het doodstil en de hond zakte ineen en viel geruisloos op de grond. De vader kon zich weer bewegen zonder zich te bekommeren om de hond en zonder water rende hij in paniek terug naar het huisje. Alsof de duivel hem op zijn hielen zat.
Eenmaal binnen barricadeerde hij de deur. De hefmoeder keek verontrustend naar hem en daarna weer naar de moeder. Die wenend in het bed lag. De lakens waren diep rood gekleurd. Het water bleek niet meer nodig te zijn want in de armen van de moeder was het doodstil. Geen gehuil of gespartel.
De vader die nog lang niet bekomen was van de vreemde ervaring viel in een tragedie. Hij snelde naar de moeder om haar te troosten.
Het jammerende gehuil werd steeds luider en langs de voordeur en ramen loeide de wind. Onder de rand van de voordeur kwam een schaduw tevoorschijn. Langzaam schoof de barricade zwevend opzij. De kinderen in de bedstede waren inmiddels allemaal wakker en dicht tegen elkaar aan gekropen kijkend naar de voordeur. De hefmoeder snelde haastig naar hen. Met een krakend en piepend geluid opende de deur. Alle kaarsen in huis doofde en een ijzige kou trad binnen gevolgd met de schaduw.
Naarmate iedereens ogen wende aan het donker kreeg de schaduw meer vorm. Het stond op vier poten, waar normaal een hoofd zou zitten was nu gezichtsloos. Enkel een zwart gapend gat dat alle hoop deed vervagen. Lichtvoetig als het was bewoog het zich naar de moeder en vader. De vader shoot onder het bed en zijn vrouw bleef hulpeloos achter.
Het beest zat nu naast het bed en maakte zich groot en boog zich over de moeder en het overleden kind. Het leek hen te besnuffelen, terwijl het even na leek te denken. Vanuit het gapende gat kwam er jammerend en huilend een paar slanke doorzichtige hander te voorschijn. Deze bewogen zich naar de nek van de moeder en klemde zich als dorens om haar heen net zo lang tot haar arm slap naast het bed hing. Vervolgens streelde het figuur de levenloze baby pakte het op en nam het mee in het oneindige gat, waarna het zich omdraaide en rechtsomkeert maakte richting de kronkelende takken en dikke vervormde boomstammen.
Een week later toen de estafette (postbode) voorbij kwam stuitte hij als eerste op een aangevreten karkas van een hond. Toen hij het stenen huisje naderde kwam hem vanuit een kier van de deur een meest onaangename geur tegemoet. Een geur als je hem eenmaal geroken hebt je hem nooit zult vergeten. Binnen het stenen huisje trof de estafette een tragedie aan, zeven levenloze lichamen.
Dit fictie verhaal is geïnspireerd op de Yeth hound. Een ondersoort van de black dogs een type geest die voorkomt in Brits en Schotse folklore. Deze demonische hoofdloze beesten dolen over de moors waarbij ze ongedoopte en verloren zielen buit maken. Hun verschrikkelijke huil en gejammer, maakt dat huishonden dood neer vallen bij het horen ervan.
Sommige mensen beweren dat deze honden directe dienaren van de duivel hemzelf zijn. Andere zeggen dat baby’s geboren in rond middennacht het geluid van Gabriel horen oftewel het gehuil van de Yeah hound. Deze baby’s zullen sterven of een macht beheersen van het bovennatuurlijke.
Wil je nog verder griezelen? Ik zou zeggen pak een warme kop thee of chocomelk, een kleedje en nestel jezelf op de bank met natuurlijk je viervoeter aan je zijde en mijn volgende boektip: Yell Hound Blues van Anne Barngrover een poëtisch werk met een donker randje. Wil je griezelen met je klas? Dit bovenstaande verhaal kun je perfect als opstapje gebruiken voor een huiveringwekkende kunstopdracht. Perfect voor deze spooky oktober maand.
Veel (lees) plezier!